adminWij hebben vorige week afscheid genomen van ons lief huisdier Sally. Ze heeft zelden problemen gehad met haar gezondheid maar sinds de zomer van 2019 ging het niet meer goed met haar. De ene epilepsie aanval na de andere kwam, ze was minder mobiel en je zag dat ze pijn had.
Na heel wat onderzoeken en medicatie bleek dat ze een hersentumor had en konden we niets meer doen om haar leven nog comfortabel te maken. Meer medicatie zou er enkel voor zorgen dat haar organen zouden falen. We hebben dus de harde en pijnlijke beslissing moeten nemen om haar te laten inslapen.
Er is nooit een geschikt moment
Die week was zoonlief naar zijn oma, niet omdat we wisten dat we zo’n harde keuze zouden moeten maken maar wel omdat hij de zondag koorts had gekregen en dus niet naar school mocht. Op maandagmiddag bleek dat ook ik kon thuisblijven met de griep.
Manlief had halverwege de week een dagje verlof genomen om met Sally op controle te gaan naar de dierenarts. Ze had nieuwe medicatie gekregen en die ging men evalueren. Dat de evaluatie niet goed zou zijn, dat wisten we, we zagen dat het maar weinig effect had. Al hadden we gehoopt dat een extra dosis of een ander medicijn wel zou kunnen helpen. Helaas kwam de man thuis met minder goed nieuws, ze kunnen haar niet meer helpen en wij moesten bepalen wat we zouden doen voor ons huisdier. Dit terwijl we allemaal ziek waren, maar ja, voor zo’n hartverscheurende keuze is er nooit een geschikt moment.
Afscheid nemen
We beslisten dat we haar de volgende dag zouden laten inslapen, het was verschrikkelijk om het beestje zo te zien lijden. Door een dagje te wachten, konden we de ruimte nemen om afscheid te nemen van ons lieve huisdier. We beslisten dat we – via oma- zoonlief op de hoogte zouden houden maar hem niet zouden confronteren met het afscheid nemen van zijn lieve huisdier (ik twijfel eigenlijk nog steeds of dit wel de juiste beslissing was). Zelf bleven we bij haar tijdens het moment van haar overlijden in de hoop dat ze zich zo geliefd en gekoesterd voelde. Wat zeker is, ze was niet alleen en is in alle rust kunnen gaan.
Terug thuis
De dierenarts nam haar mee naar de praktijk om haar vervolgens individueel te laten cremeren. De volgende dag was Sally weer thuis, in een mooie urne. Een klein zakje gezeefde as houden we opzij om een armband te maken zodat we haar altijd bij ons kunnen dragen.
Naar ons zoontje toe, zijn we heel open over ons verdriet, hij heeft ons zien huilen. We vertellen hem ook dat we verdrietig zijn, dat is normaal als je iemand verliest en dat mag hij best zien en weten.
We vragen ook af en toe naar zijn gevoelens hierover, maar hij geeft aan dat hij hier liever niet teveel over praat. Net als volwassenen, verwerkt elk kind verdriet ook op hun eigen manier.
En de eerste dagen wou dat zeggen dat de urne af en toe open ging, om Sally nog eens te aaien of om een tekening te geven aan haar. Voor ons wordt de wond dan letterlijk terug open getrokken, maar voor hem biedt dit blijkbaar troost en misschien ook de zekerheid dat ze niet helemaal weg is. Als ik eerlijk ben, denk ik dat het voor mij net zo troostend werkt te weten dat ze thuis is.
Sally blijft mijn muze, ze heeft me geïnspireerd tot mooie pattern guru creaties en dat zal ze zeker blijven doen.
Een kostbaar, dierbaar huisdier verliezen….. Dat kan zo door je ziel snijden; alle echte dierenvrienden weten hoeveel zeer zoiets doet.
Dank voor het delen.
Wens jullie heel veel kracht!
Ronny
Och, wat naar zeg. Ik voel met jullie mee. Ik kan me het gemis goed voorstellen. Als onze Trixie er niet meer zou zijn, zou het ook heel kaal zijn in huis denk ik.